Muzejski teatar kao oblik muzejske komunikacije koristi više od jedne decenije, uglavnom u beogradskim muzejima, Muzej Krajine ovu vrstu komunikacije sa posetiocima, u cilju povećanja dostupnosti i privlačenja novih korisnika, uvodi realizacijom monodrame pod nazivom „Ja ću tebi ljuba biti“ autora Sanje Radosavljević, kustosa pedagoga Muzeja Krajine.
-Monodrama posvećena slavnom srpskom kompozitoru Stevanu Mokranjcu ima za cilj afirmaciju tradicije, kulture i muzičkog obrazovanja, kao i negovanje vrednosti srpske istorije i opšte kulture. Svojim značajem, ona prevazilazi lokalne granice i svrstava se u onu vrstu programa s kojima bi trabalo da bude upoznata i javnost drugih gradova i regiona. Naša monodrama doprinosi podizanju svesti o očuvanju, zaštiti i značaju kulturne baštine.- ističe autorka Sanja Radosavljević.
Beogradska glumica Ljiljani Jakšić u raskošnom kostimu tadašnje mondenske Evrope, oživljava lik Marije Mokranjac, upoznaje nas sa životom i delom svog supruga Stevana, kao i sa znamenitim ličnostima epohe, dočarava istorijske prilike i podseća na vanvremenske kompozicije Stevana Mokranjca. Okosnicu monodrame čine pisma i razglednice koje se čuvaju u zbirci Stevana Mokranjca u Muzeju Krajine.
– Priča je bazirana na prepisci između Stevana i Marije Mokranjac, a pored brojne literature koju sam koristila u pripremi ovog teksta svakako je najvažniji dnevnik Marije Mokranjac koji se čuva u Muzeju grada Beograda, a koji je kroz svoj tekst Stevan Mokranjac u sećanjima i ispovestima svoje supruge široj javnosti učinila dostupnim Stana Đurić Klajn. To da je Mokranjac pokretač muzičkog stvaralaštva u Srbiji, muzički pedagog, vrsni poznavalac folklora, dirigent, kompozitor, jedan od osnivača prve srpske muzičke škole, jedan od osnivača prvog gudačkog kvarteta je opšte poznata stvar, ali kroz intimnu korespondenciju između Stevana i Marije mi upoznajemo ljudsku stranu Mokranjčeve ličnosti i saznajemo da je on bio topao, nežan, pažljiv čovek nadasve privržen svojoj porodici.- dodaje Radosavljević.
Marija Mica Mokranjac, rođena je 1876. godine u Banatskim Karlovcima u imućnoj porodici Predić. Sa ocem i maćehom se 1883. godine doselila u Beograd gde je široko obrazovanje, kakvo je onda odgovaralo devojkama iz građanskih krugova, dobila u tada poznatom „Cermankinom zavodu“. Međutimo, samo školovanje u tom zavodu nije jedina okolnost koja je doprinela, za ono vreme, njenom širokom intelektualnom i umetničkom horizontu. Koreni poznavanja muzike i afiniteta prema umetnosti nalaze se u porodičnoj sredini u kojoj je odrasla, u kulturnoj atmosferi u kojoj je od detinjstva živela. Otac, koji je nakon oficirske karijere, bio profesor nemačkog jezika i jedno vreme čak radio kao sekretar u Ministarstvu prosvete, stric Uroš Predić, najistaknutiji srpski slikar svoga doba, i braća koja su svaki na svoj način, zauzela istaknuta mesta u našoj kulturi (jedan je bio književnik i diplomata, jedan dramski pisac i novinar, brat od strica dugogodišnji upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu, sestre od strica jedna muzički pedagog, a druga horovođa Više ženske škole), svi oni zajedno činili su bogatu duhovnu skupinu u kojoj je odrasla. Valjda je sve to i uticalo da joj se putevi nekako ukrste sa njenim Stevom.
-Ona na samom početku predstave opisuje svoj susret sa Stevom Mokranjcem. Vraćajući se iz škole, u podne, sa svojom drugaricom ona mi reče: „Eno, ako hoćeš da vidiš Mokranjca, stoji pred izlogom Jovanovića fotografa.“ Potrčasmo kao bajagi da i mi gledamo izložene fotografije, i dok je Steva gledao u slike, ja sam ga dobro zagledala, i sukobih se s njegovim pogledom, koji me je odmah hipnotisao, onog časa me je osvojio. Upoznali su se 1892. godine kada je bila proba za horske glasove u Pevačkom društvu „Kornelije“, da bi se pet godina nakon toga verili, a godinu dana kasnije 8. februara 1898. godine venčali u Sabornoj crkvi u Beogradu. Sina jedinca Momčila, koga su od milošte zvali Aga, dobili su 1899. godine. Momčilo Mokranjac bio je doktor hemije, tvorac Odseka za toksikologiju na Farmaceutskom fakultetu i dekan Farmaceutskog fakulteta. Dobitnik je Lavoazijeve medalje za istraživački doprinos na polju hemije i toksikologije i nosilac je ordena javnog zdravlja Francuske.- istakla je Sanja Radosavljević i dodala da je Mica Mokranjac do smrti bila odana svom Stevanu što se vidi u poslednjoj zabelešci koju je ostavila za sobom, decembra 1934. godine, u kojoj navodi da sve što čini, sve što podrazumeva i reši, uvek i na prvo mesto pomisli da li bi Stevi bilo pravo, da li odobrava i da li bi bio zadovoljan njenim postupcima.
Marija Mokranjac ima veliku zaslugu i u tome što je izdavačima i redaktorima Mokranjčeve zaostavštine bila dostupna sređena građa, kao i što su biografi i pisci mogli naći pristupačnu građu o Mokranjcu. Ona svoju ljubav prema preminulom suprugu nije izražavala samo toplim zapisima u dnevniku nego je, ono što je od njegovih dela ostalo, što nije uništeno tokom Prvog svetskog rata u zgradi Ministarstva prosvete, brižljivo sakupila i otrgla od zaborava. Ko god je u prilici da dođe do te dragocene arhive, listajući je na mnogim mestima će naići na, njenom rukom pisane zabeleške, koje potvrđuju ne samo sa kakvim je pijetetom ona tom poslu prišla već i koliko je imala razumevanja za muzičku materiju, iako nije bila profesionalni muzičar.
Monodrama Muzeja Krajine „Ja ću tebi ljuba biti“ može se doživeti kao izražajna interpretacija lirske poeme jedne izuzetno senzibilne, divne, odane žene i kao najverniji intimni portret Stevana Stojanovića Mokranjca.
Ovaj medijski sadržaj sufinansiran je od strane Opštine Negotin. Stavovi izraženi u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva.
